تو را من چشم در راهم
                          

                          در دامن دلم چو ترنجی نشسته ای
زیباترین تبحر دستم بریدن است
                          

                          افتاده به حوض دلم آن ماهی عشقت،
فیروزه ای و سرخ چه پیوند قشنگی
                          

                          تن زده ام آغوشت را،
چقدر به من می آیی
                          

                          عشق را قبل از تو دور از عقل می دیدم ولی، با تو دیدم عشق عقل را نیز بالا می برد
                          

                          تا کی به تمنای وصال تو یگانه، اشکم شود از هر مژه چون سیل روانه
                          

                          دوستَش دارم ، دوستَم دارد ..
وَ این عاشقانه ترین
داستان کوتاه دُنیاست ..
                          

                          و
چه
عطری
بهتر از
رایحه ی ناب تنت،
که به صبح دل من
ناب ترین ناب شدی…
                          

                          تو مرا جان و جهانی،
 چه کنم جان و جهان را
                          

                          هیچ راهی دور نیست وقتی جهانم آغوش توست
                          

                          کنارت هر کجا باشم کمی عالی تر از خوبم
                          

                          همه چیز از دور قشنگ بود تو از نزدیک
                          

                          هر کجا عشق آید و ساکن شود، هر چه ناممکن بود  ممکن شود
                          

                          تو پنهانی ترین دلتنگی منی
                          

                          زندگی چیست ؟ عشق ورزیدن، 
زندگی را به عشق بخشیدن
                          

                          آفاق را گردیده‌ام، مهر بُتان ورزیده‌ام
بسیار خوبان دیده‌‌ام، امّا تو چیز دیگری

                          

                          من که اصرار ندارم تو خودت مختاری
یا بمان یا که نرو یا نگه ات می دارم
                          

                          کنارت هر کجا باشم کمی عالی تر از خوبم
                          

                          تویی به جای همه، هیچکس به جای تو نیست
                          

                          همه چیز از دور قشنگ بود تو از نزدیک
                          

                          مپرس از من چرا درپیله ی مهر تو محبوسم
که عشق از پیله های مرده هم پروانه می سازد

                          

                          چه خوب است انسان روحی را یافته باشد تا در میان آشوب طوفان ها در بسترش آرام گیرد
                          

                          و تو را به هیچ اتفاق بهتری نخواهم داد
                          

                          آن دم که با تو باشم یک سال هست روزی
وان دم که بی تو باشم یک لحظه هست سالی (حافظ)

                          

                          به خود آمدم انگار تویی در من بود
                          

                          ای برق خنده هایت از آفتاب خوش تر
                          

                          من تماشای تو می کردم و غافل بودم
کز تماشای تو خلقی به تماشای منند
 گقته بودی که چرا محو تماشای منی
و چنان محو که یکدم مژه بر هم نزنی
 مژه برهم نزنم تا که ز دستم نرود
 ناز چشم تو بقدر مژه بر هم زدنی  (هوشنگ ابتهاج)

                          

                          امید وصل تو جانم به رقص می آرد
                          

                          رو به هر سو می کنم تنها فقط تصویر توست
                          

                          هزار کاکلی شاد در چشمان توست
هزار قناری خامش در گلوی من
عشق را ای کاش زبان سخن بود  (احمد شاملو)

                          

                          عشق شادی ست، عشق آزادی ست، عشق آغاز آدمی زادی ست  (هوشنگ ابتهاج)
                          

                          زندگی چیست؟ عشق ورزیدن     زندگی را به عشق بخشیدن
زنده است آن که عشق می ورزد    دل و جانش به عشق می ارزد  (هوشنگ ابتهاج)

                          

                          چشم بد از روی خوبت دور باد
                          

                          با آن که دلم از غم هجرت خونست
شادی به غم توام ز غم افزونست
اندیشه کنم هر شب و گویم یا رب
هجرانش چنین ست، وصالش چونست؟

                          

                          هرکه شد محرم دل در حرم یار بماند
وان که این کار ندانست در انکار بماند
از صدای سخن عشق ندیدم خوشتر
یادگاری که در این گنبد دوار بماند (حافظ)

                          

                          هرگز نمیرد آن که دلش زنده شد به عشق
ثبت است بر جریده عالم دوام ما (حافظ)

                          

                          اشتیاقی که به دیدار تو دارد دل من
دل من داند و من دانم و دل داند و من
خاک من گل شود و گل شکفد از گل من
تا ابد مهر تو بیرون نرود از دل من (مولوی)

                          

                          بی همگان بسر شود بی تو بسر نمی‌شود
داغ تو دارد این دلم جای دگر نمی‌شود
دیده عقل مست تو چرخه چرخ پست تو
گوش طرب به دست تو بی تو بسر نمی‌شود (مولوی)

                          

                          بیمار خنده های توام بیشتر بخند
خورشید آرزوی منی گرمتر بتاب   (فریدون مشیری)

                          

                          همه بر سر زبانند و تو در میان جانی   (سعدی)
                          

                          5.	من در این خلوت خاموش سکوت
اگر از یاد تو یادی نکنم می شکنم

                          

                          عمق چشم هایت قصه هزار و یک شب یلداست   تمام نمی شود هرچه می خوانم
                          

                          گر سهم من از تو تنها یک شب است، یلدا شبی بیا، بگذار این کوتاه ترین داشتن در بلندترین شب باشد
                          

                          شب یلدا شد و بر سفره دل باده عشق        رخ معشوقه و مدهوشی دلداده عشق
                          

                          معاشران گره از زلف یار باز کنید    شبی خوش است بدین قصه اش دراز کنید
                          

                          یلدا در چشمان تو خلاصه می شود     وقتی یک دقیقه بیشتر نگاهم می کنی
                          

                          ای لب تو قبله ی زنبورهای سومنات
خنده ات اعجاز شهناز است در کرد بیات
مطلع یک مثنویِ هفت مَن زیبایی ات
ابروانت، فاعلاتن، فاعلاتن، فاعلات
من انار و حافظ آوردم، تو هم چایی بریز
آی می چسبد شب یلدا هل و چایی نبات

                          

                          ترک دارد دلم همچون انار آخر پاییز  همه شب های دلتنگی بدون تو شب یلداست
                          

                          کجاست آن شب یلدا که تا سپیده صبحش   انارهای دل ما کنار هم بنشینند
                          

                          حالا دیگر تقصیر یلدای موهای توست اگر این شب ها خوابشان نمی برد آخر بهار را به زمستان گره زده ای